Klasę użyteczności paneli podłogowych określa się zgodnie z europejską normą EN 13329. Jest ona stosowana w odniesieniu do paneli winylowych i składa się z dwóch cyfr.
Określenie klasy użyteczności wymaga przeprowadzenia 11 testów. Badane parametry zaliczane do klasy użyteczności to m.in. odporność na uderzenia, zabrudzenia, ścieranie (określenie parametru AC, test Tabera), żar papierosa, wytrzymałość zamków, stabilność wymiarowa paneli pod wpływem zmian temperatury. Jeden z testów sprawdza jaki skutek wywołuje przesuwanie mebli lub krzesła po powierzchni podłogi. To tzw. test krzesła i jest on najbardziej miarodajnym parametrem określającym żywotność paneli winylowych. Próbka paneli jest poddawana naciskowi sondy o wadze 90 kg imitującej nogę krzesła. Obraca się ona na przygotowanej próbce podłogi winylowej ułożonej na podkładzie. Odpowiednikiem 10 lat użytkowania paneli podłogowych jest 25000 obrotów. Wartość ta to minimum aby panel mógł otrzymać klasę użyteczności 23 i wyższą.
Klasy użyteczności paneli dzielimy na trzy kategorie:
Każda z w/w klas dzieli się na trzy grupy
W praktyce np. dla klasy 2 i 3 oznaczenia klasy użyteczności wyglądają następująco:
21 - przeznaczone do domu czy mieszkania, niska intensywność użytkowania
22 - przeznaczone do domu czy mieszkania, średnia intensywność użytkowania
23 - przeznaczone do domu czy mieszkania, wysoka intensywność użytkowania
31 - użytkowanie komercyjne, niska intensywność użytkowania
32 - użytkowanie komercyjne, średnia intensywność użytkowania
33 - użytkowanie komercyjne, wysoka intensywność użytkowania
34 – użytkowanie komercyjne, bardzo wysoka intensywność użytkowania
W przybliżeniu, klasa użyteczności paneli podłogowych, przekłada się na następujące klasy ścieralności paneli laminowanych:
Klasa użyteczności 21 to AC2
Klasa użyteczności 22 to AC2
Klasa użyteczności 23 to AC3
Klasa użyteczności 31 to AC3
Klasa użyteczności 32 to AC4
Klasa użyteczności 33 to AC5
